‘Painting is dead’ and since Richter everything seems to have been painted. These days, however, we get even more confronted with what is called ‘contemporary painting’. And concerning that fact, it’s remarkable how often is referred, in one or another way, to images that form part of our so called common memory, to facts belonging to the past, though they seem to be so important that they remained in our minds. Anyhow, many get seized by it, mollified. For many of us, painting is here again since quite some time.

Yves Beaumont (ºOostende, Belgium, 1970) belongs to the new Flemish ‘Painters legion’. However, mind the fact that there is quite some more painting going on besides that new levy, and it’s obvious I am talking about the so called New Flemish Painting school, that actually doesn’t really exist, like there has never been such thing as one in Bruges, though all painters from Bruges who didn’t leave their town and did their job inspired, though rather somewhat virtuous, suddenly belonged to the ‘Bruges School’. Yves Beaumont belongs to a group of young Flemish painters who are finding a following. Together with that of a few others, his works already represented Flanders at the end of 1997 in the, much talked-of, art project ‘Flanders/Catalonia’ in Barcelona, while last year he was asked to participate in a project on contemporary Flemish art in the Pulchri Studio in The Hague.

It seems like he never had another theme than ‘landscapes’, but then in the most general sense. Recently though, the work has taken a turn on painterly scale. As where he used to make the figuration, that invariably is his starting point, sink into the paint (although in a subtile and sensitive way) it seems we’ll now get a clearer vision of the landscape in the paintings that also seem to have become ‘smoother’, that it’ll yield up its deepest secrets. Beaumont clearly started to paint more ‘open’. His works have started as it were a dialogue with the perceptibility of that given landscape. That link increases the challenge. Water surfaces, lines of trees, reflections and faint silhouettes can be recognized. Elements of landscapes are painted, worked on, renewed and overpainted again in thin layers. They appear as veils of grey-blue and ethereal whites, clearly referring to an emotive approach, or a vague memory. Figurative elements out of an estranged landscape become ‘signs’ that lead their own life resulting in what we call ‘the painting’ in the end.

Beaumont paints on what art history has given us. No innovation without tradition. And that’s his leitmotif. He paints, draws and doesn’t search for innovation in a forced way, doesn’t cut capers, doesn’t search for sensation. Essential given elements become reproduced in a painterly way and become witnesses of a contemporary ‘image-thinking’. He notes, fixes and almost invents a new reality. He’s a young painter whose work has been laureated since his early twenties. ‘Inspiration is a word for lazy artists’ has once been said. For Beaumont, painting has become a way of thinking, a continuity. Every drawing and every painting are like a new page in a diary. Except for the fact he doesn’t do it with a pen, not with words and sentences, but with paint or charcoal. His oeuvre shows simplification, is sensitive and suggestive.

Johan Debruyne

‘De Schilderkunst is dood’ en sinds Richter lijkt alles geschilderd. En toch word je dezer dagen steeds vaker geconfronteerd met wat men ‘eigentijds schilderen’ noemt.Opmerkelijk is hoe vaak bij dat schilderen op een of andere manier wordt geappelleerd aan beelden die deel uitmaken van ons zogenaamd collectief geheugen, aan zaken die lang vervlogen zijn, maar zo ingrijpend blijken dat ze in de geest zijn blijven hangen. Hoe dan ook, velen worden erdoor aangegrepen, door vertederd. Voor velen staat de schilderkunst er sedert enige tijd weer.

Yves Beaumont (ºOostende, 1970) behoort tot het nieuwe Vlaamse ‘Schildersheir’. Let wel, er wordt nog veel geschilderd, ook buiten die gesmaakte nieuwe lichting, en ik heb het nu uiteraard over de zogenaamde Nieuwe Vlaamse Schildersschool, die er eigenlijk geen is, zoals er destijds ook niet echt een Brugse bestond, maar alle Brugse Schilders die hun stad niet verlieten en bezield, maar veeleer braaf ‘konterfeitten’, werden plots tot de ‘Brugse School’ gerekend. Yves Beaumont maakt deel uit van een groepje jonge Vlaamse schilders dat school maakt. Samen met dat van nog een aantal uitverkorenen, vertegenwoordigde werk van hem reeds eind 1997 Vlaanderen in het veelbesproken project ‘Vlaanderen/Cataloni’ in Barcelona, en werd vorig jaar zijn participatie gevraagd voor een project rond actuele Vlaamse kunst in de Pulchri Studio in Den Haag.

Het is alsof hij nooit een ander thema heeft gehad dan ‘het landschap’, maar dan in de breedste zin van het woord. Het werk heeft recentelijk op schilderkundig vlak weliswaar een wending genomen. Waar hij tot voor kort de figuratie, die steevast zijn uitgangspunt is, in de verf deed verzinken (maar dat op een subtiele en gevoelige manier) lijkt het alsof wij in de ‘vlakker’ geworden schilderijen het landschap straks daadwerkelijk te zien zullen krijgen, dat het bij een volgende ingreep zijn diepste geheimen zal prijsgeven. Beaumont is duidelijk ‘opener’ gaan schilderen. Zijn werken zijn als het ware ook een dialoog aangegaan met de waarneembaarheid van dat landschappelijke gegeven. Die band vergroot de uitdaging. Herkenbaar zijn wateroppervlakken, bomenrijen, weerspiegelingen en vage silhouetten. Landschappelijke elementen worden geschilderd, bewerkt, herwerkt en weer overschilderd in dunne verflagen. Het zijn sluiers van grijs-blauwen en etherische witten, duidelijk verwijzend naar een emotieve benadering, of een vage herinnering. Figuratieve elementen uit een bevreemdend landschap worden ‘tekens’ die een eigen leven zijn gaan leiden binnen wat we uiteindelijk ‘het schilderij’ noemen.

Beaumont schildert verder op wat de geschiedenis hem heeft nagelaten. Geen vernieuwing zonder traditie. En dat is zijn leitmotiv. Hij schildert, tekent en zoekt niet geforceerd naar vernieuwing, maakt geen vreemde sprongen, zoekt geen sensatie. Eenvoudige gegevens worden schilderkundig weergegeven en verwerkt tot getuigenissen van een hedendaags ‘beeld-denken’. Hij noteert, legt vast en maakt er bijna een nieuwe realiteit van. Hij is een jonge schilder van wie het werk al sinds zijn 20ste geregeld werd gelauwerd. ‘Inspiratie is een woord dat vooral luie kunstenaars in de mond nemen’ zei ooit iemand. Schilderen is voor Beaumont een denkproces geworden, een continuïteit. Elke tekening en elk schilderij is als een nieuwe bladzijde in een dagboek. Alleen, hij doet het niet met pen, niet met woorden en zinnen, maar met verf of houtskool. Zijn oeuvre getuigt van eenvoud, is gevoelig en suggestief.