Vóór Morandi werden ontelbare prachtige stillevens geschilderd, maar iemand die kunst aanvoelt zal zeker niet kunnen beweren dat de stillevens van de Italiaanse schilder gedateerd zouden zijn. Er bestaan immers geen versleten onderwerpen en het is nu eenmaal zo dat geen enkel hedendaags schilder de grote voorgeschiedenis van de schilderkunst kan negeren. Hij werkt in een continuïteit daarvan, actualiseert bepaalde onderwerpen, concretiseert zijn denkwereld en voorstellingsvermogen langs het medium verf, en probeert in deze complexe discipline een eigen weg te vinden. Een schilderij van betekenis moet zich recht houden met de fundamentele wetmatigheden van het medium an-sich. Niet eenvoudig in een tijd waarin kunst dichtgemetseld wordt door theorieën. De geest definieert echter niet als enige de kunst. Er is ook de vormgeving van emotie en gevoelens.

In het werk van Yves Beaumont (º1970) komt op tactiele wijze het zintuiglijk, gevoelig waarnemen zeer aan de orde: de vormgeving is er een van vermoedens, het koloriet is ingehouden en bedachtzaam aangebracht in een poging de werkelijkheid, ‘zijn’ werkelijkheid, te overstijgen. Schilderijen en tekeningen van Beaumont verwijzen vaak naar een minimalistisch picturale démarche: het is een zoektocht van figuratie naar poëtische defiguratie. Een verhaal om het kunstwerk heen is niet interessant, maar des te meer het mysterie dat een kunstwerk kan uitstralen. Datgene wat kan boeien in zijn kwetsbaarheid en onvolkomenheid, de manier waarop de schilder het eenvoudige esthetisme kan omzeilen en de wijze waarop de dingen pas hun gestalte krijgen door het schilderen zelf.

Ik kende Yves Beaumont als student aan de Gentse Academie voor Schone Kunsten, en ondertussen is hij een ‘compagnon de route’ geworden. Hij wordt gegrepen en geboeid door compositie en picturaliteit, brengt verf aan en schrapt, legt accenten, heeft plezier in de penseelvoering. Hij zoekt, en vindt zo zijn eigen plek binnen de hedendaagse schilderkunst.

Karel Dierickx, beeldend kunstenaar