“Het was warm aan den vijver en doodstil. De zon, rood en afgemat van haar dagelijksch werk, scheen een oogenblik op den verren duinrand uit te rusten, voor ze onderdook. Bijna volkomen spiegelde het gladde water haar gloeiend aangezicht weer.” Dat is wat het is. Beter kan het werk van Yves Beaumont (°Oostende, 1970) niet in woorden omschreven worden. Schrijver Frederik van Eeden tekende de zinnen op in zijn “De kleine Johannes”, en hoewel hij al in 1932 de geest gaf bezat hij dus een vooruitziende blik. Eigenlijk zou ik deze beschouwing over het werk van Beaumont op dit punt van mijn schrijven hier wel kunnen afronden en besluiten. Ware het niet dat ik toch nog enkele emoties aan bovenstaande beginregels wil toevoegen.

Afgetekende inspiratie

De dromerige landschappen van Beaumont zijn gevat in de nevel van de gedachte. Door de ogen toe te knijpen komt het in olieverf dan wel acryl op doek gepenseelde gevoel helder in beeld. Het lijkt een simpele vormgeving, maar de zuivere blik merkt een grote schakering aan tinten in de schemer van het land en het licht van de lucht. Telkens bevindt zich het geschilderde op het scherpst van de snede tussen werkelijkheid en abstracte vormgeving. Het zichtbare landschap is de afgetekende inspiratie, maar hoe dit zich aan de schilder toont blijft mysterieus. Is ook niet belangrijk, van betekenis is dat de kijker letterlijk kan wegdromen in de beeltenis.

De gedachte zichtbaar

De composities van Yves Beaumont zijn rustgevend, welhaast meditatief. Bij een muziekcompositie sluit je de ogen om de glans ervan te ervaren. Dit werkt net andersom, want met de ogen dicht kun je het werk niet ondervinden. Maar toch, sluit je ze wel, dan echoot het werk achter de oogleden en weerklinkt in gedachten. Het beeld etst zich op het gezichtsveld, nadat je de ogen de kost hebt gegeven. Het beeld verandert niet, want het is al een gedachte, het is al een schim van wat het in werkelijkheid is. Het landschap zoals Yves Beaumont deze bedenkt bij de realiteit, bestaat niet maar leeft in zijn geest. Hij maakt de gedachte zichtbaar, maar deze is echter nergens anders te vinden dan op deze doeken. Zijn dichterlijke vrijheid duidt een landschap in de schemerige overgang van dag naar nacht en terug.

Glanzend licht

Toch weet de schilder in de schemer een helderheid te scheppen. Een klaarte van de rijzende zon, een lucht die zich spiegelt in het water. Een glanzend licht aan het eind van de tunnel, ofwel als lichte vlek op de horizon. Het is in de serie “Woods” net alsof je tussen de oprijzende watermassa’s van de Schelfzee achter Mozes aanloopt en in de verte het beloofde land al ziet liggen. De tinten van de geschilderde luchten geven de stemming voor de composities aan, meer nog dan de ondoordringbare bossage dat doet. Daar zit de emotie, in die lucht. Het landschap is slechts de kapstok daarvoor, om het beeld tastbaar te maken en grijpbaar te houden.

Noordland

In deze serie bossen, rivieren en weilanden valt het noordland op en uit de toon. Beaumont lijkt erin gegroeid te zijn, het beeld als herkenning los te laten. Het gezicht op bijvoorbeeld het wad is onbeperkt en wordt niet gestoord door bosranden. De blik is ruim, de lucht mengt zich ongezien in het water. Een enkele lijn geeft de horizon aan, punten spiegelen zich verticaal. Het is een prachtige eenvoud, die nog meer aan de verbeelding overlaat dan de andere schilderingen.

Jurjen K. van der Hoek